Troostplek

In 2021 was het 10 jaar geleden dat ik ben gestart met mijn uitvaartbedrijf Akke Verhoeven Uitvaartbegeleiding.

Het was de bedoeling om daar aandacht aan te besteden. In verband met alle beperkingen, als gevolg van corona was het niet mogelijk om een herdenking of een ander soort bijeenkomst te organiseren.

 

Het ‘gewone’ leven was behoorlijk ontwricht geraakt. Veel mensen hebben het bijzonder moeilijk gehad en misschien nog, om met deze situatie om te gaan.

 

Tijdens uitvaarten was dit erg voelbaar. Naast het verdriet vanwege het overlijden van een dierbare, was het voor veel families zeer pijnlijk om keuzes te moeten maken wie wel en niet bij een afscheid aanwezig konden zijn.  Op velerlei manieren is er veel aan gedaan om het afscheid zo mooi en persoonlijk mogelijk te maken.

 

Deze periode, die hopelijk nu echt achter ons ligt, deed het besef groeien hoe fijn het zou zijn om een plek te creëren waar stilgestaan kan worden bij het verlies.

Natuurlijk betreft het niet alleen een verlies in deze periode. Dit raakt ook andere, wellicht langer geleden, verliezen.

Bij het verstrijken van de tijd wordt er misschien steeds minder aandacht aan besteed, maar het missen van mensen blijft deel uit maken van het leven en er zijn zomaar weer momenten waarop die pijn extra wordt gevoeld.

Erna Schuppert-Pas van Liefdevolle Afscheidsfotografie en ik, Akke Verhoeven-Krol van Akke Verhoeven Uitvaartbegeleiding hebben daarom het plan opgevat om een troostplek te creëren in Holten. Een plek waar mensen troost kunnen ervaren door daar in alle rust te kunnen zijn.

Het kunstwerk is hout van de Walnoot – Okkernoot of zijn botanische naam Juglans en in plaatselijke dialect, nut’n boom.

Voordat het hout hier kwam, was het gegroeid tot een grote walnootboom.

Met enorme takken en een onzichtbaar stevig wortelstelsel.

Jarenlang stond de sterke boom naast een huisje, tot een hevig woedende storm zodanig vat kreeg op de kruin dat het uit zijn evenwicht raakte.

De Walnoot probeerde overeind te blijven met alle energie in zich, tot in zijn kleinste wortel, echter hij bezweek en viel rakelings langs het huisje. Er was een wirwar van gespleten ,afgebroken takken en omgewoelde aarde.

Zo zag ik het gevallen beeld bij aankomst op het erf op een regenachtige dag.

In de krant had ik het bericht gelezen en ben er gelijk naar toe gegaan.

Hoe zou ik nog wat kunnen redden van het warme gekleurde hout met donkere kern en licht van buiten, om er nog een herinnering of betekenis aan te kunnen geven. Want dat is wat ik graag doe.

Mijn oog viel op de gespleten bijna verdraaide tak die in zijn ziel en kern was geraakt. Het had een soort van wond en het hout leek warrig in zijn vorm.

Tijdens be- en verwerking met beitels, gutsen en verzorging met olie , kwam zijn eigenheid weer te voorschijn, met glans in het licht.

En in de basis “Het contentstaal” een beeld op zich, speciaal gemaakt om het beeld te dragen, samen met stevig beton onzichtbaar toegedekt in de aarde.

Een ieder is vrij om dingen een betekenis te geven.

 

Voor mij vormt dit beeld  een symbool of anker van rust, bescherming en troost.

Om iets neer te zetten, hebben we ook anderen nodig. Er zijn altijd lieve mensen om ons heen, zichtbaar en onzichtbaar, die oprecht willen helpen, hiervoor dank.

Gerrie Meilink